_منع عقل_

نزدیکی‌ها‌ی تهران، قلب خاکستری و پر خس این کشور مغموم، جایی که هنوز برهوت نیست اما جنبش شهر به هن هن افتاده است، مرز بین هیجان و سکون، جایی که پیدا کردنش تنها با صدای عود ممکن می‌شود نه تار، نه سنتور، تنها و تنها یک صدای طنین انداز قوی عود که یک بغض گره خورده پشتش است، درست همان جا که شک می‌کنید به راه آمده و موسیقی به گریه تان می‌اندازد، با اولین قطره اشکی که فرو ریخت سرتان را بالا بیاورید و کمی‌به راست بچرخید درست همان جا دقیقا در اولین نظر، تکه‌‌‌ای به چشمتان می‌آید که نورانیست... ستاره‌ها در این قسمت متراکم ترند و پرتلالوتر...